We worstelen allemaal met ongemakkelijke gevoelens of situaties.
Deze staat van zijn kan een hindernis vormen die ons ervan weerhoudt de vooruitgang of verandering te maken die we in ons leven en onszelf willen zien.
De worsteling met het oncomfortabele is in werkelijkheid vechten tegen een deel van onszelf.
De wrijving die hierdoor ontstaat kan ons het gevoel geven vast te zitten.
Naast het worstelen, kan het gevoel van vastzitten behoorlijk overweldigend zijn en kan toevoegen aan de ongemakkelijke gevoelens die al aanwezig waren.
Afleiding zoeken voor deze gevoelens verlengt ze alleen maar.
Het stelt het onvermijdelijke van het onder ogen zien van onze emotionele innerlijke wereld uit en voorkomt dat we de lessen integreren die dit ongemak ons brengt.
Mijn eigen ervaring
Ik zal mijn recente ervaring met mijn eigen strijd met ongemak met je delen.
Onlangs verloren we een van onze katten die was aangereden door een auto.
Op een dag kwam hij niet thuis en we wisten niet wat er gebeurd was.
We gingen elke dag naar buiten om hem te zoeken, maar we vonden niets.
Het eerste wat ik in mezelf merkte was een diep gevoel van zorg dat me elke dag bezig hield.
Na 6 dagen kwamen we erachter dat een van de buren in de straat hem had gevonden en in zijn tuin had begraven omdat hij niet wist waar de kat thuishoorde.
Nu ik wist wat er met Fluff was gebeurd, was ik echt geschokt, wetende dat zijn leven was ingekort was op een bepaalde manier traumatisch.
Voor ons allebei was Fluff een lieve vriend die erg gemist zal worden.
Ik merkte dat deze traumatische schok en het gevoel van ongeloof, het in eerste instantie niet willen voelen van de pijn, een blokkade voor me begon te worden.
Door te vechten tegen de pijn die ik voelde en er geen uitdrukking aan te geven, maakte ik de gevoelens alleen maar sterker.
En dat zorgde er weer voor dat ik me niet meer kon concentreren op de dingen die ik mezelf ten doel had gesteld.
Mijn creativiteit werd geblokkeerd en ik kon me niet concentreren, omdat ik in een vorm van depressie zat.
Toen ik mijn gevoelens en emoties begon te erkennen en ze volledig toeliet en uitte, veranderde er iets.
Het gevoel vast te zitten en overweldigd te zijn veranderde in inspiratie en waardering.
De pijn van dit verlies was er nog steeds, maar drong zich niet langer op om gezien en erkend te worden.
Er was nu meer ruimte en ook de mogelijkheid om aan de slag te gaan en inspiratie te halen uit deze hele ervaring.
De les voor mij in deze ervaring was: leren loslaten.
Niet alleen het loslaten van een goede vriend en metgezel, maar ook het loslaten van mijn emoties en hechting.
Ze vrij in mezelf laten bewegen, ze niet vasthouden, ze uiten, mezelf toestaan het ongemak te voelen.
Door mezelf toestemming te geven om te voelen en te uiten, ontstond er meer ruimte in mezelf voor expansie en groei.
Ja, de pijn is er nog steeds en ja, ik voel nog steeds het verlies, maar de gevoelens en hechtingen die met dit verlies te maken hebben, mogen vrij door mij heen bewegen.
Ze vrij in mezelf te laten bewegen, ze niet vast te houden, ze uit te drukken, mezelf toe te staan het ongemak te voelen.
Door mezelf toestemming te geven om te voelen en te uiten, ontstond er meer ruimte in mezelf voor expansie en groei.
Ja, de pijn is er nog steeds en ja, ik voel nog steeds het verlies, maar de gevoelens en hechting die met dit verlies te maken hebben, mogen vrij door mij heen bewegen.
Deze ervaring in al zijn volheid te mogen toestaan en accepteren.
De sleutel tot het veranderen van mijn staat van zijn was mezelf toestaan om de kans op groei te voelen en te waarderen.
Hoe is dat voor jou?
Heb jij ooit het gevoel gehad dat je vast zat en emotioneel overweldigd werd in je leven?
Zo ja, had dit te maken met een innerlijke strijd?
